پارگی عضله
پارگی عضله به دنبال دو مکانیسم و نیرو
انجام می‌شود ابتدا نیرویی که ناشی از کشش بیش از حد عضله می‌باشد و این
نیرو از قدرت و ظرفیت عضله در مقابل کشش بیشتر است . از این نیرو تحت عنوان کشش یاد
می‌کنیم. و نیروی دیگری که باعث پارگی عضله می‌شود نیروی تراکمی(فشاری)
نامیده می‌شود. که به دنبال یک ضربة مستقیم با قدرت زیاد عضله حایل بین
نیرو و تکیه‌گاهی قرار گرفته و نیرو باعث پارگی در الیاف عضلانی می‌شود. به
زبان ساده پارگی نوع اول به دنبال کشش بیش از حد و پارگی نوع دوم در اثر
ضربه ایجاد می‌شود.
شاید پارگی کامل را در مورد عضلة دو
سربازو وقتی که سربلند آن پاره شده باشد و در قسمت میانی بازو به صورت یک
توده جمع شده باشد را دیده باشید، و یا با وضعیتهای مشابه‌ای از قبیل پارگی
در عضلة راست رانی‌در قسمت جلویی ران و پارگی در عضلات همسترینگ‌در پشت
ران برخورد داشته باشید.
در پارگی ناکامل عضله فقط تعدادی از فیبرهای عضلانی دچار پارگی می‌شود. در این نوع نیز، دو نوع پارگی خفیف و شدید داریم.
در پارگی خفیف
فقط 5 درصد فیبرهای عضله دچار مشکل می‌باشند و این امر تأثیری در کارکرد
عضله یا حتی قدرت آن نخواهد گذاشت. در پارگی متوسط هرگونه کوششی برای
انقباض عضله همراه با درد است و برخلاف پارگی کامل، عضله قادر به انجام
فعالیتهای خود می‌باشد ولی در چه حرکات پاسیو و چه حرکات اکتیو توأم با درد
است.
پارگی ممکن است در عمق و وسط عضله و یا در محیط و نزدیک به سطوح آنها اتفاق افتد.
پارگیهای ناکامل از لحاظ مکانی، دو نقطه را درگیر می‌کنند یا مرکز عضله و یا رشته‌هایی در محیط عضله و آنها را به دو نوع پارگی ناکامل مرکزی‌و محیطی‌تقسیم می‌کنیم.
پارگیهای مرکزی معمولاً دردناکترند، فقدان عملکرد عضله مشهودتر است و کبودی همیشه دیده نمی‌شود .
پارگیهای محیطی
اجازه می‌دهند که خون ناشی از پارگی عروق به واسطة نیروی جاذبه از محل خود
خارج شود و کبودی واضحی را در سطح عضله و به فاصلة چند سانتیمتری از مرکز
ضایعه خواهیم دید. در حالی که حداکثر درد در نقطة کبودی نیست بلکه در محل
پارگی می‌باشد.
برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد